Vlakbij Mammoth ligt de June Lake Loop. Deze pakken we daarom nog even mee. Het beroemde uitzichtpunt (de Oh! Ridge) valt ons echter tegen. 'Oh! Is dat alles?"
Als we weer op de 395 zijn, rijden we door naar Lee Vining. Later ontdekken we dat we eerst een stukje naar het zuiden hadden moeten gaan om de zuidkant van Mono Lake te bezichtigen.
In Lee Vining tanken we en slaan wat spullen in voor een picknick die we in Yosemite gepland hebben. Dan naar het visitor center bij Mono Lake. We leren dat het waterpeil de laatste jaren weer iets gestegen is. Goed nieuws dus. Los Angeles onttrok zoveel water aan de rivieren die Mono Lake moeten voeden dat het waterpeil drastisch gezakt was. Een eiland in het meer was inmiddels verworden tot een schiereiland met als consequentie dat de vogels op het eiland ten prooi vielen aan allerlei roofdieren. Aan de zuidkant heb je het mooiste uitzicht op het meer, dus we nemen de SR 395 terug en slaan voorbij de June Lake Loop links af. Er is een pad naar een parkeerterrein met een toegangshokje waar entree betaald moet worden.
Hiervandaan is het een klein stukje lopen naar het meer. De tufa's rijzen als grillig gevormde rotsen op uit het meer. Het gesteente is gevormd onder water door afzetting van kalk. Doordat het water steeds lager kwam te staan zijn de formaties nu goed te zien.
Na Mono Lake rijden we via de Tioga Pass naar Yosemite National Park. Het is redelijk druk op de weg er naar toe en bij de ingang staat een aardige rij. Vlak voorbij de ingang zien we een geschikte picknickplek; links langs de weg stroomt een riviertje en zodra we een parkeerplaats zien stoppen we.
Dan rijden we weer verder, langs Tuolumne Meadows waar we het visitor center bezoeken. Marijke doet weer mee aan het Junior Ranger programma en ook Judith doet deze keer mee. Ze krijgen behalve een boekje met opdrachten ook plastic handschoenen en een plastic tasje mee; dit voor het opruimen van zwerfvuil.
Dan door naar het Tenaya Lake. Hier maken we weer een stop, om te zwemmen (de kinderen) en te zonnen (pa en ma). De eerste stukken afval gaan in de plastic zak. Judith wijst aan, Marijke moet pakken.
Uiteindelijk rijden we door naar de vallei. We hebben gereserveerd in de Yosemite Lodge. We vinden een parkeerplaats (pal voor de Lodge, alleen voor gasten) en daar zal de auto de komende dagen blijven staan. We zullen hier alleen nog gebruik maken van de shuttlebus. Als we onze kamer binnenkomen lijkt het of we een rokerskamer hebben, er hangt een duidelijke rooklucht. Dan realiseren we ons dat het natuurlijk komt van de recente bosbranden. Gelukkig zijn de bosbranden haast overal uit en krijgt Martin geen last van benauwdheid.
De kamer is eenvoudig, maar ruim. We zitten op de begane grond met schuifdeuren naar een terrasje. Behalve twee queensbedden hebben we nog een bank en een eettafel. Aan het plafond hangt een fan die we helaas niet aan de praat krijgen. Aangezien er geen airco is, is het er warm en benauwd. Gelukkig weet iemand van de Lodge de fan aan de praat te krijgen, en krijgen we nog een extra ventilator erbij. We horen dat er plannen zijn voor meer luxe in de vorm van een tv en airco in de kamers. Een tv hoeft voor ons niet, maar met deze warmte is een airco geen overbodige luxe, temeer daar we vanwege de beesten geen ramen en deuren open durven te zetten.
Omdat Martin jarig is - we zouden het bijna vergeten - eten we in de luxe Mountain Room. Het eten is hier goed, maar duur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten