Ik wil vroeg op om de schaduwen bij de Sand Dunes nog te kunnen zien; als de zon hoog staat zijn de duinen een saaie zandvlakte. Het valt echter niet mee om echt vroeg weg te gaan, want we moeten nog bij het Visitor Center langs voor Marijke's Junior Ranger Programma. Er moeten vragen beantwoord worden over het leven in de woestijn en één van de vragen is het zelf ontwerpen van een dier dat aangepast is aan de droogte.
Eigenlijk is het al aan de late kant als we bij de Sand Dunes arriveren. Martin en ik lopen een stuk door het warme zand. We zien allerlei dierensporen, jammer dat we de meeste niet thuis kunnen brengen. Wel zien we een spoor dat waarschijnlijk van een slang is, uitkijken dus. We maken wat foto's en rijden door naar Stovepipe Wells waar we willen ontbijten.
Vlak voor Stovepipe Wells loopt er opeens een groepje coyotes over de weg. Zo mager als hier hebben we ze nog niet gezien. Ze lijken zich in eerste instantie niets van ons aan te trekken, maar als we stoppen om een foto te maken komt het volwassen dier terug tot vlakbij de auto. Blijkbaar zijn ze gewend om voedsel te krijgen, hoewel dat verboden is.
We ontbijten in het Toll Road Restaurant, een combinatie van zelfbediening en service. Het buffet is redelijk maar niet goedkoop. Er wordt automatisch 15% fooi in rekening gebracht. Altijd uitkijken dus met de rekening, want voor je het weet heb je een dubbele fooi gegeven.
We rijden via de 190 verder naar het oosten en omdat we nu flinke stukken heuvelopwaarts rijden moet nu de airco uitgezet worden. Gelukkig wordt met het stijgen ook de temperatuur wat aangenamer. Als we op de SR 395 aankomen gaan we naar het noorden, rechtstreeks naar Mammoth Lakes. Het is ongeveer twee uur als we in ons Motel 6 aankomen. Na al die keren Amerika is dit pas onze allereerste Motel 6. De kamer is niet groot, maar wel netjes, en alles zit erop en eraan. Er is ook nog een klein zwembad. Het is hier 30 graden maar we vinden het opeens frisjes vergeleken met Death Valley.
We doen lekker niets, beetje zwemmen, spelletje boerenbridge, de auto uitmesten, koffers doorzoeken (Martin is morgen jarig en ik weet niet meer waar ik zijn cadeau heb gelaten) en dan op zoek naar een restaurant. We zitten aan de Main Street. We rijden wat rond, Mammoth Lakes blijkt een echt wintersportdorp, dure uitstraling, veel chalets en geen McDonalds op elke hoek van de straat. Nadat we al heel wat van het dorp en daarbuiten hebben gezien en we niets hebben kunnen vinden, besluiten we terug te rijden en de American/Italian/Mexican Grill aan de Main Street te proberen die we in het voorbijrijden al hebben gezien. Als we er voor staan blijkt hij niet open te zijn. We krijgen nu wat genoeg van het zoeken en besluiten om dan maar naar een nabijgelegen pizzeria te gaan. Als we daar binnen zijn blijkt het veel meer een café dan een restaurant te zijn, en het publiek is er ook naar. Toch maar weer verder zoeken. In het dorp zien we alleen maar een verschrikkelijk duur en chique restaurant (we zijn niet de enigen die na een blik op de menukaart weer weggaan, er is geen hoofdgerecht onder de 20 dollar).
Uiteindelijk besluiten we naar de Italian Cafe te gaan die tegenover ons hotel ligt. We hadden al gezien dat je er kon ontbijten, maar er bleken nu ook mensen te zitten. Deze Perry's Italian Cafe blijkt een uitstekende keuze te zijn, met verschillende pasta- en pizzagerechten. Het zit erg vol, maar er komt gelukkig net een tafeltje vrij. Uiteindelijk hebben we meer dan drie kwartier rondgereden om te belanden bij een restaurant dat op 100 meter van ons motel ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten